نقشه میکروفون یقه ای

نقشه میکروفون یقه ای-میکروفون، که در زبان محاوره ای میکروفون یا مایک (/maɪk/) نامیده می شود،

مبدلی است که صدا را به سیگنال الکتریکی تبدیل می کند.

میکروفون ها در بسیاری از کاربردها مانند تلفن، سمعک، سیستم های نشانی عمومی برای سالن های کنسرت و رویدادهای عمومی،

تولید تصاویر متحرک، مهندسی صوتی زنده و ضبط شده، ضبط صدا، رادیوهای دو طرفه، مگافون و پخش رادیو و تلویزیون استفاده می شوند.

آنها همچنین در رایانه ها برای ضبط صدا، تشخیص گفتار، VoIP و برای اهداف دیگری مانند سنسورهای اولتراسونیک یا سنسورهای ضربه استفاده می شوند.

امروزه از انواع مختلفی از میکروفون ها استفاده می شود که از روش های مختلفی برای تبدیل تغییرات فشار هوای موج صوتی به سیگنال الکتریکی استفاده می کنند.

رایج ترین آنها میکروفون دینامیک است که از سیم پیچی که در میدان مغناطیسی معلق است استفاده می کند.

میکروفون کندانسور که از دیافراگم ارتعاشی به عنوان صفحه خازن استفاده می کند. و میکروفون تماسی که از کریستالی از مواد پیزوالکتریک استفاده می کند.

میکروفن ها معمولاً باید قبل از ضبط یا بازتولید سیگنال به یک پیش تقویت کننده متصل شوند.

برای صحبت با گروه‌های بزرگ‌تری از مردم، نیاز به افزایش حجم صدای انسان ایجاد شد. اولین دستگاه‌هایی که برای رسیدن به این هدف استفاده می‌شد،

مگافون‌های آکوستیک بودند. برخی از اولین نمونه‌ها، مربوط به یونان قرن پنجم قبل از میلاد، ماسک‌های تئاتر با دهانه‌های شاخ‌شکل بود

که صدای بازیگران آمفی‌تئاتر را به‌طور آکوستیک تقویت می‌کرد.[2] در سال 1665، رابرت هوک، فیزیکدان انگلیسی،

اولین کسی بود که با اختراع “تلفن عاشقان” ساخته شده از سیم کشیده با فنجانی که در هر انتهای آن یک فنجان وصل شده بود،

وسیله ای غیر از هوا را آزمایش کرد.[3] در سال 1856، آنتونیو میوچی یک میکروفون پویا را اختراع کرد

که بر اساس تولید جریان الکتریکی با حرکت سیم پیچی به اعماق مختلف در یک میدان مغناطیسی است.

این روش مدولاسیون نیز ماندگارترین روش برای فناوری تلفن نیز بود. میوچی در سال 1857 در مورد دستگاه خود نوشت:

«این دستگاه شامل یک دیافراگم ارتعاشی و یک آهنربای برق‌دار با سیم مارپیچی است

که دور آن می‌پیچد. دیافراگم ارتعاشی جریان آهنربا را تغییر می دهد. این تغییرات جریان که به انتهای دیگر سیم منتقل می‌شود

، ارتعاشات مشابهی را در دیافراگم گیرنده ایجاد می‌کند و کلمه را بازتولید می‌کند».

در سال 1861، مخترع آلمانی یوهان فیلیپ ریس یک فرستنده صوتی اولیه (“تلفن ریس”) ساخت که از یک نوار فلزی متصل به غشای ارتعاشی استفاده می کرد

که جریان متناوب تولید می کرد. نتایج بهتری در سال 1876 با طراحی “فرستنده مایع” در تلفن های اولیه از الکساندر گراهام بل و الیشا گری به دست آمد

دیافراگم به یک میله رسانا در محلول اسید متصل شد.[5] این سیستم ها اما کیفیت صدای بسیار ضعیفی را ارائه می دادند.

دیوید ادوارد هیوز یک میکروفون کربنی را در دهه 1870 اختراع کرد. اولین میکروفونی که امکان برقراری تماس صوتی مناسب را فراهم کرد،

میکروفون کربنی (لست تماس) بود. این به طور مستقل توسط دیوید ادوارد هیوز در انگلستان و امیل برلینر و توماس ادیسون در ایالات متحده توسعه داده شد.

اگرچه ادیسون در اواسط سال 1877 اولین حق ثبت اختراع را (پس از یک اختلاف حقوقی طولانی) دریافت کرد،

هیوز چند سال قبل دستگاه کار خود را در مقابل شاهدان بسیاری نشان داده بود، و بسیاری از مورخان او را با اختراع آن نسبت می‌دهند.

میکروفون برلینر با استفاده از الکساندر گراهام بل برای تلفن خود موفقیت تجاری پیدا کرد و برلینر توسط بل استخدام شد.

میکروفون کربنی نمونه اولیه مستقیم میکروفون های امروزی است و در توسعه تلفن، پخش و صنایع ضبط بسیار مهم بود.

توماس ادیسون میکروفون کربنی را در فرستنده دکمه‌ای کربنی خود در سال 1886 اصلاح کرد.

این میکروفون در اولین پخش رادیویی تا به حال، اجرا در خانه اپرای متروپولیتن نیویورک در سال 1910 استفاده شد.[13][14]

مداری که در تصویر زیر ملاحظه می فرمایید نقشه یک عدد میکروفون یقه ای می باشد که با یک عدد باطری قلمه ای کار می کند

شما می توانید میکروفون این مدار را از میکروفون درون هندزفری خراب بردارید چرا که از حساسیت بالایی برخوردار می باشد

بعد ازچاپ فایل مدارچاپی آن می توانید آن را با کمی الکل و تینر فوری روی فیبر برگردانید و فیبر ان را طراحی نمایید

در زیر همین صفحه می توانید فایل مدار چاپی آن را که بصورت pdfمی باشد دانلود نمایید

مدار میکروفون یقه ای با یک عدد ترانزیستور و یک عدد باطری قلمه ای

استفاده از مطالب این سایت با ذکر منبع بلامانع می باشد